🚒 سفری اکتشافی به اعماق ذهن 🎭                                                                                                                    
🏛ravankavosh.ir🔎 روان کاوش🏛      

جملات شفابخش               از؛ محمد رسولی

یکصد و هشتاد جمله کوتاه و الهام بخش

1- اگر تلاش نکنیم تا آیندۀ مان را بسازیم آنطور که می خواهیم، دیگران آن را می سازند، آنطور که می خواهند.

2- آن هنگام می­توانیـم مرزهای وجودمــان را گسترش دهیم، که از مرز انگاره های دیگران دربارۀ ما، عبور کنیم، چون آینۀ نگاه بسیاری از اطرافیان ما به علّت غبار و تیرگی بدبینی، نمی­تواند خود واقعی­مان را به ما بشناساند و نشان دهد.

3- بهتر است که برای اصلاح بد اخلاقی و رفتارهای متوقعانۀ اطرافیان، الگوی رفتارکردنی که موجب ایجاد بداخلاقی و توقع در آنها می­شود را درست کنیم.

4- به نسبتی نیـروهای طبیعت بر اسـاس خواسـت ما رفتـار می کنند،که ما همسو با سرچشمۀ عشق، رفتار می کنیم.  

5- گاهی بدترین حمله از طرف دیگری به ما، بهترین دفاع اوست در برابر احساس تهدید شدنش از طرف مایی که اشتباه ادراک شده، نه مای واقعی.

6- داشته های پنهان ما بسیار بیشتر از نداشته های آشکار ماست.

7- کامیابی متفاوت در پی تلاش متفاوت به دست می آید.

8- چون لحظۀ بعد را کسی نمی داند پس نه می توان زیاد شاد بود و نه زیاد ناراحت.

9-  منطق بسیاری از اتّفاقات بی منطق  زندگی ، بعد ها بر ما آشکار می شود.

10- شکستهای ما معلّمانی بهتر از موفقیت ها برای ما هستند، چون آشکار کنندۀ موانع رشد ما هستند.

11- مرزهای شخصیت ما توسط  آن چیـزهایی محـدود می شــود که به آنهــا چسبیده ایم .

12- هر چقدر تشنه و نیازمند به سراغ چیزی برویم همان چیز ما را تشنه و وابسته نگاه می دارد .

13- تا از بودن با خـود لذّت نبریم دیگـران از بودن مان لذّت نمی برند .

14- آن هنگام به آزادی عاطفی می رسیم که به جای جستجوی خوشبختی در بیرون از وجودمان آن را در درونمان بیابیم.

15- معمولاً بزرگترین درسها را به ما کسانی می دهند که بزرگترین آسیبها را به ما، وارد می  کنند.

16- خدای هر آدمی در آسمانها نیست خدای بسیاری از ما آدمها روی زمین است!  

17- زندگی برای بسیاری تحمّل، برای عدّه ای تجمّل و برای اندکی تأمّل است.

18- در سکون و بی هدفی بیشتر فرسوده می شویم تا در تلاش و حرکت.

19- چه می دانی مهم نیست ، چه می توانی مهم است.

20- بعد از مرگ، نبخشیده های ما در این دنیا، بیشتر مایۀ افسوس روح ماست تا نخورده ها و نداشته های ما.

21- هر آن روزی که اندیشه شود نو عید نوروز است

    که نوروز هم همان امروز و دیروز و پریروز است .

22- هیچ پیوسـتنی به مانند پیوستن به منبـع هستی باعث آرامش ما نمی شود.

23-هر قــدر خودی که دیگران می شناسند موفّق تر شود انسان با خود واقعی اش ناموافق تر میشود .

24- چه بسیارند کسانی  که وسیله های زندگی برای آنها تبدیل به هدفهای زندگی شده است.

25- همانگونه که هنگام خداحافظی، همدیگر را به خدا می سپاریم برای خداحافظی با مشکلات زندگی باید آنها را به خدا بسپاریم.

26- راه حلّ مشکلات ما نه در جهان ما، بلکه در نهان ماست .

27- خوشبختی واقعی وقتی است که  به جای  به دست گرفتن کنترل زندگی، خودمان را  به دست جریان زندگی بسپاریم .

28- پرنده را آوازش در قفس نگه می دارد و انسان را آوازه اش.

29- وقتی افق نگاهت بسته شد از مردمک چشمانت خطّی عمود بر آسمان رسم کن.

30- به نسبتی که خودمان را نمی بینیم به خدا نزدیک هستیم.

31-  افراد موثر، احساسشان توسط موجودیت خودشـان تعیین می شود و افراد تأثیرپذیر توسط دیگران یا شرایط.

32- هرچه انسان تر شویم ، دیگران را هم انسان تر می بینیم .

33- برخی به جای خودسازی، در اندیشۀ ساختن تصوری از خودشان هستند برای دیگران.

34- انسان ضعیف مورد ترحم و انسان قوی مورد احترام دیگران است.

35- در بی نیاز ترین حالت خود، نیازمند ترین هستیم به خالق خود .

36- همه چیز را رها کن و به دارای همه چیز بسپار، تا همه چیز را برایت فراهم کند.

37- گـاهی، گرفتاری هـایی را که در زنـدگی مایـۀ دل نگـرانی می دانیم نعمتی است که مانع  دلمشغولی ما دربارۀ  نگرانی های بزرگتر می شود .

38- فرد خوشحال در حال است و  فرد ناراحت در آیندۀ یا گذشته محال.

39- این  باور غلط که در مشکلات تنها هستیم  سرمنشأ همۀ اضطرابهاست.

40- زمانی نداهای درونی را می شنویم که صداهای بیرونی را نشنیده بگیریم.

41- تنها مقامی که رسیدن به آن، ما را از کجروی حفظ می کند، مقام بندگی است.

42- دیگران اشتباه می کنند تا ظرفیّت ما را برای تحمّل و گذشت به رُخ مان بکشانند.  

43- رفتارهای محترمانه و بزرگ منشانۀ مخاطب با ما در گرو بزرگ دیدن ، عاقل دیدن و مهم پنداشتن اوست. ارتباط بالغ - بالغ و نه کودک - والد ، والد - کودک، و یا  والد- والد.  

44- گاهی نوع خاصی از رفتار کردن ماست که باعث فراخوانی گفتارها و رفتارهای ناخوشایند دیگران در برابر ما می شود.

45- فرصت های رنگارنگ ،خود را به کسی نشان می دهند که بجای عینک سیاه و سفید بدبینی، عینک رنگارنگ خوشبینی را بر چشم داشته باشد.

46- شکست، تفسیر ذهنی آدمها در مورد دانشی است که جز با زمین خوردن به دست نمی آید

47- زندگی مثل جاده ای است که بسیاری تا به مقصد برسند از زیبایی های سر راهشان لذّت می برند، و عدّه ای به قدری به مقصد فکر می کنند که حتّی لذّتها و زیبایی های سر راهشان را احساس نمی کنند.

48- هرچقـدر از نردبـــان اعتبـــار و دارایی­ های جامعـه بــالاتر رویــم، ناآرام­تر و هوایی­ تر می­شویم.

49- با ذهن باز هیچ راهی بسته نیست و با ذهن بسته هیچ راهی باز نیست.

50- پیش از اندیشیدن به خواسته ها باید به داشته ها بیندیشیم.         

51- بزرگترین دوست «اوست» و بزرگترین دشمن، در «من».

52-  هنگامی می توان حرف های ناراحت کنندۀ دیگران را جدی نگرفت که قبل از آن خودمان را زیاد جدی نگرفته باشیم .

53- حرمت نفس یعنی؛ احساس ارزشمندی مان بر اساس معیارهای درونی باشد نه ملاک های بیرونی ارزشمندی.

54- عشق یعنی، من برای داشتن حسّ خوب به تو نیاز دارم، و بی تو نمی توانم. امّا دوست داشتن یعنی عشق ورزیدن به آرامش و خوشبختی چون تویی، حس خوبی است، امّا مرا نخواستنت از پا نمی اندازدم.

55- مشکلات پیرامون ما طاقت فرسا به نظر نمی رسیدند،اگر به اندازه ای نگاه خدا را به آنها داشتیم.

56- برای رهایی از رفتار منفی و آشفته، باید افکار منفی و آشفته را رها، و آنها را با افکار مثبت و متعالی جایگزین کنیم.

57 - کودکان معلّمان بزرگی هستند برای آموزش زندگی کردن در زمان حال.

58- کاش به جای جستجوی لذّت بیشتر، در پی آزادی بیشتر، از اسارت لذّت ها باشیم.

59 - غمِ نداشتن ها را می شود با شادی "خدا را داشتن" از بین برد.

60- یکی از نشانه های سلامت روانی، توانایی تحمل فاصلۀ بین وضع موجود و مطلوب (آرمانی) زندگی مان، و شـادی و وقار آگاهی یافتن از این پذیرش شجاعانه است.

61- اگر در واقعیت های زندگی مان زیبایی نمی بینیم، شاید هنوز زیبایی های واقعی زندگی مان را کشف نکرده ایم.

62 - همسر کامل و موافق، همراه کامل و موافق، و یا همکار سازگار نیستند که مهارت کنار آمدن با دیگران و آستـانۀ تحمّـل ما را به چالش می کشند، بلکه آنچه می تواند باعث افزایش مهارتهای کنار آمدن و پرورش صبر و تحمّل در ما و دانستن بیشتر دربارۀ خودمان گردد، همان چیزهایی در دیگران است که ما از آنها بدمان می آید.

63-  خدا، آن چیزی نیست که در ذهن آدم های منفی است.

64 - هنگامی دیگران ما را باور می کنند که خود را باور داشته باشیم و هنگامی به ما اعتقاد پیدا می کنند که به راهمان اعتقاد داشته باشیم.

65- انتخاب با ماسـت؛ می توانیـم زمـان حـال خـود را  بـا تنگ نظری، نقطۀ انتهایی گذشتۀ خود بینگاریم، یا نقطه ای در بین دو ابدیت.

66- یادمان نرود که امکانات خداوند برای بهروزی و خوشبخت کردن ما بیشتر از فردی است که برای خوشبختی و بهروزی مان دل به او بسته ایم و چشم امید به او داریم.

67- مراقب باشیم من ماندنی خود را با بدن رفتنی خود، یکی ندانیم و اشتباه نگیریم.

68- ایمان به چه خدایی داشتن، مهم تر است از "ایمان به خدا داشتن". و چـه رابطه ای با او داشتن، مهمتر است از رابطه داشتن با او.

69- راز موفقیت و پر انرژی بودن انسانهای موفق، داشتن افکار مثبت و تصویر ذهنی مقتدرانه از خود در ذهنشان است.  

70- انتخاب با ماست، که افکاری با انرژی مثبت و بالا انتخاب کنیم یا افکاری با انرژی منفی و پایین. اما فاصلۀ بین این دو انتخاب، فاصلۀ بین خوشبختی و بدبختی است.

71- همیشه پشت سر هر حسّ بد، یک اندیشه با انرژی پایین قرار دارد؛ مثل بدگمانی، دخالت، قضاوت خشن، مقایسه، کینه، عجله و اجبار، حسد، ترس و بدبینی و بدخواهی. و پشت سر هر حسّ خوب یک اندیشه با انرژی بالا؛ مانند ایمان و امید، پذیرش، مهربانی و خیر خواهی، گذشت و بخشش، رضا و تسلیم، وقار و شکیبایی و رهایش.

72 - افراد سالم به جای اندیشیدن در مورد چیزهایی که امکان تغییر دادن آنها وجود ندارد، در مورد چیزهایی می اندیشند که تغییر دادنشان امکان دارد.

73-گاهی ناهماهنگی هایی که در روابط ما با دیگران و محیط وجود دارد، درخواستهای زندگی از ماست برای درست تر و واقعی تر زندگی کردن.  

74- به جای پرداختن به افکار آزارنده می توان به استقبال افکار خوشایند رفت.

75 - اینکه گاهی دیگران بر اساس سلیقۀ ما رفتار نمی کنند به این معنا نیست که درست هم رفتار نمی کنند.

76- آنها که به دنبال مفید شدن هستند مهم می شوند و آنها که به دنبال مهم شدن هستند مضر .

77- هر چقدر از توقعات خود ایده آلی مان (غرورها و باید ها و عظمت طلبی ها) بیشتر دست بکشیم، رفتارمان با خودمان و دیگران سالم تر و مهربان تر، احساسات مان اصیل تر و واقعی تر، و روح و روان ما آرام تر خواهد بود.

78- هر درکی که ما از حقیقت داریم، برای درک بالاتری از آن حقیقت، پوشش به وجود می آورد.

79-  در قلب ما جایی و جود دارد که جایگاه ابدی و بی حدّ و مرز خداوند است، ولی ما هر کس و هر چیز محدود و فانی را در آنجـا می گذاریم و از نبودش دلگیر می شویم.

80- هر رفتار و اندیشه ای که  با عشق همراه نباشد، پیوند ما را با خداوند که سرچشمۀ عشق حقیقی است، قطع می کند.                         

81- بهترین راه برخورد با ناهماهنگی، حفظ هماهنگی است، و بهترین راه برخورد با آدم نامتعادل، حفظ تعادل است.

82- همیشه در روابط انسانی، کمال یک نفر، به نحوۀ برخورد او با نقص دیگری وابسته است.

83- حکمت از دست دادن ها، در این است که به معنایی فراتر از معنای چیزی که از دست داده ایم، دست یابیم.

84- گاهی به جای اینکه شکرگزار چیزهای مهمتری باشیم که  در دست داریم، چیزهای ناچیز از دست  رفته  را مهم می سازیم.

85- امروز، دنیای ما به این علّت در آرامش نیست که پر از آدمهای هیچ گریزی است که می خواهند برای کسی شدن بجنگند.

86- وقتی به جای آنچه که واقعاً هستیم با آنچه که فکر می کنیم باید باشیم «یا درست است که باشیم» زندگی می کنیم گرفتار نا امیدی، زودرنجی و بیزاری از خود می شویم.

87- در دنیا چیزی با ارزش تر از خودمان وجود ندارد که بتواند معرف شخصیت مان باشد.

88- با اینکه شنیده ایم که نفس ما بزرگ ترین دشمن ماست، امّا نادیده می گیریم که همین بزرگترین دشمن ما، دشمن اصلی را در جایی بیرون از وجود ما معرفی می کند، و در عین ناباوری به جای بی مهـری و بی اعتنایی به او، به دشمـنانی بی مهـری و بی اعتنایی می کنیم که او می شناساند، و به جـای غلبه بـر او می خواهیم بر دشمنانی که او به ما معرّفی می کند غلبه کنیم.

89- ظرفیت محرومیت ها و ناکامی ها در ایجاد انعطاف پذیری و رشد خلاقیت و شخصیت، بیشتر از کامیابی ها و برآورده شدن آرزوهاست.

90-  فشار روانی منت دیگران بیشتر از محنت بیکران است.

91-پادزهر نارضایتی از وضع موجود، روحیۀ پذیرش داشتن است.

92- گاهی به جای رسیدگی به  اصل و ریشۀ زندگی مان، خود زندگی را فدای شاخ و برگ های آن می کنیم.

93- بی ارزش ترین تصوّر ما، تصوّر بی ارزش بودن ماست.

94- گاهی ممکن است ما آخرین صخره و پناه انسان ناامیدی باشیم که قرار است از امید بستن به خوب بودن انسان ها و زندگی دست بشوید.

95- عدّه ای، عمری به دنبال کسی می گردند که بتوانند او را دوست داشته باشند، قبل از آنکه خودشان را دوست داشته باشند.

96- انسانهای بزرگ، به جای داشتن غم، غمِ نداشتنهای دیگران را دارند.

97 – فدا شدن برای آرزوهای ماندگار، بهتر از فنا شدن برای آرزوهای ناماندگار است.

98- علّت بسیاری از نارضایتی ها و  دلخوری های ما از اطرافیان به این دلیل است که نتوانستن ها و ندانستن های آنها را نخواستن معنی می کنیم.

99- اگر فکر می کنیم کمال دیگران در این است که با ما درست رفتار کنند، کمال بیشتر ما هم در این است که با همان ها که با ما درست رفتار نکرده اند، رفتار شایسته ای داشته باشیم.

100- شکیبایی معنایی نداشت، اگر مشکل در زندگی ما جایی نداشت.

101- انسانهای کوچک خود را در سخن می یابند و انسان های بزرگ در عمل.

102- هنگامی که در زندگی مان از دیگران خدا می سازیم، از اینکه چرا برایمان خدایی نمی کنند، ناراحت و عصبانی می شویم.

103- گاهی خداوند با انداختن گره ای کوچک در زندگی مان گره های دیگر زندگی مان را باز می کند.

104- عدّه ای ستمگرند، چون میلیاردها نفر فقط تماشاگرند.

105- بهترین مثال برای تفکّر مثبت، شکرگزاری است که معنای آن تمرکز بر داشته هایمان است.

106- شکست های ما شکست نیستند، اگر سبب افزایش آگاهی و کاهش خودخواهی مان شوند و موفقیت های ما پیروزی نیستند اگر نتوانند در رشد شخصیت و کامل شدن ما اثرگذار باشند.

107- یکی از انتظارات ظالمانۀ ما از دیگران این است که آنها در بالاترین مرتبۀ معرفت باشند.

108- کسی که تو را کوچک می بیند، خود کوچک است، و کسی که تو را بزرگ می بیند، خود بزرگ است، چون هر کس خودش را در دیگری می بیند.

109-  ثروت، بیشتر نادیدنی است تا دیدنی.

110- هر چه حرف وجود ما بیشتر باشد، ظرف وجود ما کوچک تر است.

111- گاهی پیچیده در نظر گرفتن مسائل زندگی، باعث گم کردن راه حل سادۀ آنها می شود.

112- درکمان بالا نرود تا در نگاه مان دردمان والا نشود.

113-  از گذرگاه رنج هایمان است که خداوند ما را به گنج هایمان می رساند.

114- به بزرگی نرسیم تا کوچکی ها را در دیگران تاب نیاوریم و نبخشیم و نپذیریم.

115- اگر «توان از دست دادن» نداشته باشیم، توان «به دست آوردن»  هم نخواهیم داشت.  

116- علّت زیر پا گذاشتن ارزش شخصیمان در زندگی ارزشمندتر انگاشتن چیزهای کم ارزش تر زندگی  است.

117- همانگونه که هنگام خداحافظی، یکدیگر را به خدا می سپاریم، برای خداحافظی با مشکلات مان گاهی باید  آنها را به خدا بسپاریم.

118- کاش می توانستیم به آن نیروهای خاموشی که در اعماق روان ما به سر می برند و با دست افشانی به ما مژدۀ دستیابی به بهشت خواسته هایمان را می دهند دست یابیم تا بفهمیم هیچ مانع بیرونی نمی تواند ما را از رسیدن به آرزوهایمان باز دارد و هیچ کجراهه ای نمی تواند ما را به هدف برساند.

119- همه هم هستیم.

120- چطور بودن مهمتر است از چطور به نظر رسیدن.

121- گذشت به معنای میل به باقی نماندن در کنار احساس و فکر منفی دربارۀ دیگران است.

122- بسیاری چیزها که در زندگی برای ما عادی است برای افراد زیادی مهمترین دلیل شادی است.

123- سلطه گری به معنی آن است که ما دیگران را در اختیار خود بخواهیم نه به اختیار خود.

124- اندازۀ مهربانی ما وقتی آشکار می شود که در برابر نامهربانی آدم ها قرار می گیریم.

125- هر چه فاصلۀ بین آنچه که هستیم و آنچه که فکر می کنیم هستیم کمتر باشد سلامت روانی ما بیشتر است.

126- نومیدی از جایی شروع می شود که رؤیا پایان می گیرد و عشق واقعی از جایی شروع می شود که کلمات پایان می گیرند.

127-  پیروزی از آن کسی است که شکست ها نمی توانند در او احساس شکست ایجاد کنند و حرف های نا امید کننده دیگران، در او احساس نومیدی.

128- آرامش و سکون دل بعد از سکوت دل رخ می دهد.
129-  همیشه موفقیت و پیروزی پس از رویارویی با شکست ها و شکست دادن ترسمان از شکست رخ می دهد.

130- زمانی می توانیم گره از کار فروبستۀ خود بگشاییم که قبل از آن گره های خشم و نارضایتی را از اَبروان خود بگشاییم.

131- اگر پیش از چاره جویی برای نگرانی های خود با عقل و تدبیر، آنها را به پروردگار چاره ساز بسپاریم، آرامش ما بیشتر و راه حل مشکل ما نمایان تر می شود.

132- هر اندازه در برابر آدم های خودخواه، خاکی تر شویم، در برابر ما شاکی تر می شوند.

133- ارزش داشته هایمان نزد ما بیشتر می شود اگر بتوانیم زندگی کردن بدون وجود آنها را تصور کنیم.

134- همیشه در هنگام بحث و گفتگوهایمان با دیگران از خود بپرسیم که آیا می خواهیم آتش نشان باشیم یا آتش فشان!.

135- پیش نیاز  اعتماد بنفس، احساس خود ارزشمندی است.

136- ارمغان شادکوشی، پیوسته کوشی است.

137-  دیگران، خود ما هستیم در وضعیت و تقدیری دیگر.

138- معمولاً، ناتوانی در ادامۀ زندگی بدون وجود فردی عزیز را نشانه ای از عشق و وفاداری به او در نظر می گیرند در حالی که بیشتر نشانه ای از نپختگی و نداشتن خودگردانی و استقلال عاطفی است.

139- اعصاب خراب و ضعیف حاصل اندیشه های نومید کننده و ضعیف، و اعصاب قوی حاصل اندیشه های قدرتمند و پر انرژی است.

140- گله ها و شکایت های ما در مورد مسائل و مشکلات زندگی، بیشتر از آنکه بیان کنندۀ واقعیت آن مشکلات باشد برملا کنندۀ حالت روحی و مشکلات درونی ماست.

141-  شادمانی به معنای نداشتن غم نیست، بلکه به معنای توانایی شاد بودن با وجود غم است.

142-  همرنگی، یعنی با آن تصوری از خودمان زندگی کنیم که دوست داریم دیگران از ما داشته باشند.

143- اوضاع و شرایط سخت زندگی، هم می توانند سبب ساختن ما شوند و هم سبب باختن ما.

144- هیچ کس بهتر از آنکه ما را می آزارد نمی تواند برملا کنندۀ ظرفیت و حقیقت های پنهان وجود ما باشد.

145- تلاش شخصیت سالم برای بهتر شدن است و تلاش شخصیت روان رنجور برای بهتر به نظر رسیدن.

146- به دنبال شایستگی باشیم، نه به دنبال اثبات آن به دیگران.

147- اگر رویداد های زندگی را نمی توانیم انتخاب کنیم، شیوۀ برخوردمان را با آنها می توانیم.

148- ایمان واقعی یعنی؛ بزرگی، مهربانی و توان آفریدگار را فراتر از آفریده ها بدانیم.

149- شهامت یعنی، آن منی از ما را که فکر می کنیم دیگران قبول ندارند، بپذیریم و ابراز کنیم.

150- برای کوشش در راه هدف، کشش از سوی آن هدف لازم است. و برای کشش از سوی هدف، خواهش از سوی ما لازم است.

151- گاهی وقت ها باید بنشینیم و از خود بپرسیم آیا مشکلی که در حال حاضر دارم ارزش اینقدر ناراحتی هیجانی را دارد؟

152- وقتی خود را پایین تر از همه بدانیم، دیگر نگران جلو زدن یا عقب افتادن از کسی نخواهیم شد.

153- می توانیم در برابر افکار و خاطرات منفی که تولید احساس ناراحتی و ناامیدی می کنند فکر خداوندی را قرار دهیم که قادر است ما را از چنگال غم ها نجات دهد.

154- در کنار فردی ناسازگار است که قدرت سازگاری افزایش می یابد.

155- یک مشکل کوچک را که متعلّق به بخش کوچکی از زندگی است به یک منبع ناراحتی پایدار تبدیل نکنیم.

156- وقتی از حضور و وجود کسی در زندگی مان ابراز قدردانی و احساس شادمانی می کنیم، او نیز از این حقیقت شاد می شود و شادمانه رفتار می کند.

157- عشق یعنی احساس خوشبختی کردن از راه به خوشبختی فرد دیگر فکر کردن، نه خوشبخت شدن به وسیلۀ او.

158- نمی توانیم با توجّه به معنای ظاهری اتفاقات بدی که در روابط و اوضاع و شرایط مان وجود دارد، آن اتفاقات را تغییر دهیم،بلکه باید به معنای پنهان و ناآشکار آن اتفاقات در زندگی مان پی ببریم.

159- اگر در حال حاضر نمی توانیم اوضاع و شرایطمان را بهبود بخشیم، برای آرامش خاطر و اعصابمان می توانیم دیدگاه خود را نسبت به اوضاع و شرایط و افراد پیرامون خود تغییر دهیم.

160- فکرِ درست همان است که در ما آرامش ایجاد می کند و ما را به منبع آرامش هستی نزدیک می کند. و هر فکری دربارۀ روابط و اوضاع و شرایط زندگی مان که باعث ناآرامی و نگرانی در ما می شود فکری نادرست با انرژی ضعیف است.

161- قدرت جسمی به انسان زور می دهد و قدرت روحی،اخلاق.

162- هر کسی در زندگی مان که دربارۀ او قضاوت خشن می کنیم و نسبت به او نفرت می ورزیم، کسی است که او را خارج از مرز خود و چیزی جدا از خود تعریف کرده ایم.

163- نیروها و فشارهای اجتماعی و اقتصادی بر شخصیت افراد تأثیر می گذارند ولی نه بر شخصیت افرادی که همواره می توانند دیدگاه خود را نسبت به اوضاع و شرایط زندگی تغییر دهند و حالت روحی شان مستقل از اوضاع و شرایط است.

164- وقتی برای شکست های زندگی مان مقصری جستجو می کنیم، در آینده هم همواره مقصرانی وجود خواهند داشت تا مسئولیت شکست هایمان را به گردن شان بیاندازیم.

165- راه برطرف کردن بسیاری از دلتنگی ها دل گستری است.

166- درست به همان گونه که بوتۀ یک گل وحشی در بیابان می تواند جلوۀ شگفت آوری از زیبایی هستی اش را آشکار کند، در بیابان زندگی مان می توانیم گنجینۀ شگفتی های درونی مان را به بهترین شکل نمایان کنیم.

167- همیشه مشکل ما در بیرون نیست، بعضی وقت ها مشکل ما ندانستن شیوۀ حل مشکل است.

168- بزرگی در بزرگ منشی است نه در خود بزرگ بینی.

169- شخصیت ما فقط توسط گذشتۀ ما شکل نمی گیرد، بلکه توسط اهداف با ارزش ما و امید دستیابی به آنهاست که ساخته می شود.

170- می توانیم وزن مشکلاتمان را با این مقیاس اندازه گیری کنیم که آیا مانعی بر سر راه کمال ما هستند یا می توانند یاوری برای رسیدن به کمال ما باشند.

171- برای ایجاد احساس خوب نباید تکیۀ ما به اوضاع و شرایط مان باشد بلکه باید احساس خوب ما ناشی از دیدگاه درست ما نسبت به زندگی باشد.

172- بسیاری از افراد و اوضاع و شرایط نامناسب در زندگی مان، ارزش رشدی دارند.

173- رنجی را که در راه اثبات کسی بودن و دفاع از عناوین آن می کشیم انرژی ما را در راه رسیدن به آرمان ها و هدفهایمان کاهش می دهد.

174- اگر در نگاه دیگران به دنبال ارزش وجودی خودمان بگردیم همیشه در نا آرامی به سر خواهیم برد.

175- با چسبیدن به تصویری که خیال می کنیم دیگران از ما دارند، و باور کردن آن، با خود واقعی مان بیگانه می شویم و راه را برای خود شناسی می بندیم.

176- روابط ما با دیگران مانند آینه ای است که جنبه ها و صفات مختلف شخصیت ما را، به ما و دیگران نشان می دهد.

177- همۀ موقعیت های فشار آوری که در زندگی باعث نا امیدی و دلسردی ما می شود می تواند باعث رشد نبوغ و بیدار شدن نیروها و استعداد های خفته ما گردد.

178- هر چیز و کسی که در زندگی حسرت نداشتنش را داریم، می توانست چیزی دیگر و کسی دیگر باشد.

179- ریشۀ خود کم بینی جهل است و ریشه فروتنی خودآگاهی.

180- همانگونه که در زندگی افراد موفق، محرومیت ها و محدودیت ها سبب رشد نیروی نبوغ و اراده قوی تر در آنها شده، می توانیم موانع و مشکلات زندگی مان را سبب خیر و نیکی در زندگی مان سازیم.

181- هر یک از ما بخشی از بار رنج های بشریت را به دوش می کشیم، پس نباید پیش انسان ها از داشتن رنج هایمان خجالت زده و شرمنده باشیم.

182- نباید با به رخ کشیدن آنچه که فکر می کنیم ما را از دیگران متفاوت می کند احساس اهمیت کنیم.
183- باور نکنیم ، باور غلط دیگران را دربارۀ خود.

184- هیچ آفریده ای نیست که آفریننده نتواند جای خالی آن را برایمان پر کند.

185- گاهی رشد ما بسته به نبودن چیزی یا کسی در زندگی مان است که دوستش داریم.

186- یکی از نشانه های پختگی و شایستگی، توقع کم از دیگران است.

187- هنگامی می توانیم از حالت روحی بد و هیجان های منفی آزاد شویم که از وجود آنها در خودمان آگاه شویم.

188- بهترین راه برای مهار امیال سیری ناپذیرمان، مصرف انرژی روانی خود در راه رسیدن به اهدافی است که ارزش ابدی دارند.